Chociaż Bram Stoker w swojej powieści zdaje się prezentować niezwykle postępowe nastawienie do współcześnie mu przyjętych zasad współżycia społecznego, to w Draculi sceny nawiązujące do erotyki przedstawiane są w sposób sprytnie zawoalowany. Uważny czytelnik dostrzeże jednak, jak wiele cech wspólnych z aktem seksualnym wykazuje sposób działania wampirów. Nocne odwiedziny, penetrowanie odsłoniętego karku przez ostre zęby, krwawienie ofiary (co może kojarzyć się z utratą dziewictwa), dobrowolne zaproszenie wampira do domu – wszystko to zdaje się bezpośrednio nawiązywać do nieakceptowanych w ówczesnych czasach schadzek kochanków. Naznaczone przez wampira delikatne i niewinne młode panny stają się wyuzdane, kusząc swoją cielesnością. Aspekt ich domniemanej fizycznej rozwiązłości z jednej strony podnieca, a z drugiej przepełnia obrzydzeniem przykładnych gentlemanów – co zresztą stanowi wyznacznik wiktoriańskiej podwójnej moralności. Takie uczucia towarzyszą Jonathanowi Harkerowi, gdy w zamku Hrabiego staje twarzą w twarz z „oblubienicami” Draculi.
Podobnie, chociaż czar Lucy wydaje się dużo silniejszy, reagują łowcy wampirów, gdy trafiają do jej krypty. Wampiryzm stanowi więc w ujęciu Stokera przetworzony obraz seksualnej wolności, która, gdy nieskrępowana, stanowi bezpośrednie zagrożenie dla zwykłych obywateli. Trzeba się więc z nią rozprawić, zabijając wampira – ucieleśnienie rozwiązłości i braku moralnych zasad.

Barwność postaci oraz wiarygodność podejmowanych przez nie działań powodują, że Draculę zalicza się do absolutnej elity powieści grozy. Wyjątkowego charakteru nadaje tej powieści wszechogarniający mrok. Już we wprowadzeniu Harker staje twarzą w twarz z tajemnicą otaczającego jego przyszłego gospodarza, a przełęcz Borsza (Prislop) przeraża dzikością nieokiełznanej natury. Podróży Harkera towarzyszy atmosfera tajemniczości i strachu, który udziela się czytelnikowi. Bezradność przybysza z Londynu staje się wręcz namacalna. W porównaniu z niepokojącymi leśnymi ostępami zamek Hrabiego wydaje się niemal oazą spokoju i kryjówką zapewniającą przynajmniej złudzenie bezpieczeństwa. Zimne komnaty z oknami wychodzącymi na mroczny, opuszczony krużganek oraz zaryglowane drzwi zamku potwierdzają jednak, że Harker jest tu więźniem.

Przytłaczające piękno i nieprzystępność krajobrazu oraz tajemnica zamku są doskonałym przykładem scenerii gotyckiej powieści. Zresztą poczucie izolacji i braku kontroli dominują w pierwszej części książki, w której poznajemy Draculę jako gospodarza młodego radcy prawnego. Warto jednak podkreślić, że strach narasta w czytelniku (tak jak w Jonathanie Harkerze) powoli. Najpierw wydaje się niepokojem przed nieznanym. Od momentu, gdy Harker pojawia się w Bystrzycy czytelnik zdaje sobie sprawę z niezwykłości miasta i otaczającej go krainy. Bariera językowa, nieznane zwyczaje, wygląd mieszkańców, a także ich lęk spowodowany wzmiankami o Hrabim, intensyfikują grozę, ale wywołują także zaciekawienie. Widok przełęczy Borsza oraz diaboliczny woźnica , który wiezie Harkera do zamku, podsuwają wyjaśnienie, dlaczego okoliczni mieszkańcy byli szczerze przejęci losami Anglika. Mrok nocnego transylwańskiego lasu, przedziwne ogniki rozbłyskające gdzieniegdzie wzdłuż drogi (zawsze, jak twierdzi Hrabia, gdy nad światem przejmują władzę złe moce), ukrywające się gdzieś w mroku watahy wilków towarzyszące karocy, wytyczają nieprzekraczalną barierę dla każdego, kto postanowi uciec.
Wszystko to wywołuje przeświadczenie, że życie młodego prawnika nie zależy już od niego samego. Doskonałe maniery i uprzejmość Hrabiego, a z drugiej strony tajemnice związane z zamkiem powodują, że fascynacja miesza się ze strachem, ciekawość z niepokojem. Uczucie to nie opuszcza czytelnika aż do końca książki. Wystarczy wspomnieć przerażające notatki kapitana statku „Demeter”, który dryfując, rozbija się u wybrzeży miasta Whitby czy przywołać niepokojące opowieści przerażonych dzieci o „pięknej pani” bądź wrócić do wygłuszonych ścian domu psychiatrycznego, skąd Renfield wzywa swojego mistrza. Tak, Dracula Brama Stokera nadal przeraża. Przyciąga z magnetyczną wręcz siłą niczym wampir pukający do Waszego okna. Jeżeli nie czytali Państwo jeszcze tej legendarnej powieści – najwyższy czas odbyć podróż do mrocznego, nawiedzonego prze wampira Londynu. Żaden bowiem film nie dorównał kunsztowi doskonałego dzieła Stokera.