Opowieść zamknięta w oprawach książki stanowi zbiór wspomnień, a zarazem zaproszenie do podróży. Podróży po Nepalu z jego kolorowymi, głośnymi i radosnym, ale także nieco mroczniejszymi stronami. Uchyla zasłony szpitali i chirurgii w kraju trzeciego świata, gdzie nic nie wydaje się funkcjonować tak jak mogłoby się wydawać, że powinno. Jest brudno, warunki pracy są nieraz spartańskie, a pieniędzy brakuje nie tylko na leczenie, ale nawet na podstawowe zaopatrzenie. Szpitali, gdzie przez korytarze niosą się głosy cierpienia i bólu chorych, a lekarzy bez ustanku doprowadzają pełne nadziei i wdzięczności spojrzenia pacjentów oraz ich rodzin. „Chirurgica w Nepalu” to szczera, przejmująca, a zarazem budująca podróż w głąb ludzkiej dobroci, empatii i humanizmu. Przeżycia i doświadczenia spisane z pierwszej ręki przez młoda lekarkę, która wkrótce po ukończeniu studiów wyruszyła na wyprawę pragnąc pomagać, poznawać świat i realizować pasję.

„Chirurgica w Nepalu” to historia dość niezwykła. Oto młoda lekarka, świeżo po studiach medycznych, wyrusza na trzymiesięczny wolontariat do kliniki leczenia poparzeń w Katmandu – jedynej takiej placówce, w tym jakże egzotycznym kraju. Warunki jakie tam zastaje trudno określić inaczej niż spartańskie. Brakuje praktycznie wszystkiego, standardy leczenia pacjentów daleko odbiegają od warunków do jakich przywykła, co więcej – są nawet bardziej ekstremalne niż się spodziewała. Ania – bo tak na imię ma główna bohaterka tej historii – dostaje „twardą szkołę życia”. Ale nie pierwszą; Ania od lat trenuje sporty walki: taekwon-do, Kickboxing (była nawet reprezentantem kraju) i od paru lat boks, jest też zapaloną podróżniczką, entuzjastką przygód (jedną z nich – dwutygodniową wyprawę rowerową po Gruzji opisała nawet w książce „Gruzja welocypedem”). Innymi słowy – twardą sztuką. Ma też szczęście poznać nieprzeciętnych, życzliwych ludzi – lekarzy, innych wolontariuszy, a także zwykłych Nepalczyków, dzięki którym początkowy szok szybko poszedł w niepamięć i Ania przeżyła przygodę życia. To reportaż z jednej strony dość wstrząsający – opisy pracy w klinice, historie pacjentów którymi się opiekowała, warunki życia i pracy są przejmujące, skłaniają do głębokiej refleksji i zadumy, ale w książce nie brakuje też humoru. W chwilach wolnych nasza bohaterka poznawała bowiem Nepal i żyjących tam ludzi, dzięki czemu łapała – i daje czytelnikom – długie chwile wytchnienia od przytłaczającej atmosfery sal operacyjnych. Książka nieprzeciętna i niebanalna.